រឿង ផ្កាកំពុងរីក (Blooming)
ជីវិតខ្ញុំប្រៀបដូចជាផ្កាមួយទង ដែលកំពុងអណ្តែតលើផ្ទៃទឹក។ ទឹកហូរយឺត ខ្ញុំអណ្តែតសន្សឹមៗ ទឹកហូរកាន់តែខ្លាំង ខ្ញុំអណ្តែតកាន់តែលឿង។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំគ្មានកំលាំងទប់ទល់នឹងចរន្តទឹកបែបនេះ?
ដើម្បីចង់ដឹង ចង់ស្គាល់ពិភពខាងក្រៅ ខ្ញុំប្រឹងធំធាត់ឡើងដោយអំណាចនៃជីវជាតិល្អ។ ដើមធំលូតធំបន្តិចម្តងៗ ចេញជាមែក ជាស្លឹក និពន្លកផ្កាក្រពុំ។ ផ្កាពន្លាស្រទាប់ម្តងមួយៗ ហាក់កពុងលាតត្រដាងអំពីសម្រស់ ដ៏ល្អឯករបស់ខ្លួន ព្រមជាមួយគន្ធពិដោរដ៏ឈ្ងុយឈ្ងុប។ ផ្កាដែលរីកដោយកំលាំងធម្មជាតិ គឺជាផ្កាដែលមានតំលៃ និងពោលពេញដោយមោទនភាព តែចំពោះផ្កាដែលត្រូវគេកាត់ផ្តាច់ ចេញពីដើម យកគ្នាទៅដាក់ក្នុងថូ សំរាប់តាំថងលំអហើយដាក់ថ្នាំថែរក្សាសំរស់ ផ្កាពិតជាអាចរក្សាសោភ័ណ្ឌភាពរបស់ខ្លួនបានយូរ ប៉ុន្តែមុន និងក្រោយផ្កានៅតែស្វិតក្រៀមស្រពោនដដែរ។
ខ្ញុំអង្គុយឆ្លុះកញ្ចក់តែម្នាក់ឯង ខំប្រឹងញញឹមផ្អៀងផ្អង មើលចុះមើលឡើង ដើម្បីគយគន់ពីសម្រស់របស់ខ្លួន។ ស្ថិតក្នុងវ័យ ១៦ឆ្នាំ ទោះបីខ្ញុំដូចជាស្គមបន្តិចក្តីក៏ខ្ញុំគិតថាដងខ្លួន និងរាងកាយរបស់ខ្ញុំពិតជាស្រស់សោភា។ កែវភ្នែករបស់ខ្ញុំមូលក្រឡង់ គ្របទៅដោយរោមភ្នែកក្រាស និងវែង ងឡើងលើ ហើយបែរជារោមចិញ្ចើមវិញដុះខ្ពស់ សមឥតទាស់ជាមួយច្រមុះដ៏តូចស្រួចច្រឡឹង។ ថ្ពល់ទាំងគូររលោងម៉ត់ពិតជាសមនឹងទម្រង់មុខ និងបបូរមាត់ក្រហមរបស់ខ្ញុំណាស់។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ មុនពេលខ្ញុំចេញដំនើរទៅសាលារៀន ខ្ញុំតែងចំណាយពេលយូរសំរាប់ការតុបតែងខ្លួនប្រាណ។ បើសិនជាខ្ញុំមិនស្អាត មិនប្លែក ខ្ញុំពិតជាមិនអាចទៅសាលាបានទេ ហើយវាមិនសមនឹងរហ័សនាមរបស់ខ្ញុំ «កំពូលស្រីស្អាតប្រចាំសាលា»។ ខ្ញុំចូលចិត្តភាពទំនើប ហ៊ីហ៊ា និងទាន់សម័យ ព្រោះខ្ញុំចង់អោយអ្នកដទៃចាប់អារម្មណ៍ និងស្ងើចសរសើរខ្ញុំគ្រប់ពេល។ ក្នុងឯកសណ្ឋានសិស្សវិទ្យាល័យ ខ្ញុំតែគោរពបទបញ្ជារសាលាបានខ្ជាប់ខ្ជួន តែលោកគ្រូ អ្នកគ្រូ ចេះតែរករឿងមិនឈប់សោះ។ ខ្ញុំតែជំរាបគាត់ថា ខ្ញុំស្លៀកសំពត់ពណ៌ទឹកប៊ិចហើយតើ តែវាគ្រាន់តែខ្លីបន្តិច អាវពណ៌ស តែគ្រាន់តែរឹតរាងបន្តិចទេតើ។ សម័យនេះហើយនៅស្លៀកស្រុងលើស្រុងក្រោម ពិបាកដើរ ហើយអាក្រក់មើលណាស់ បើបានស្លៀកប្រកដជាក្លាយជាទីងម៉ោងតែម្តង។ ថ្ពាល់ទាំងគូរ រំលេចពណ៌ក្រហម បបូរមាត់រំលេចពណ៌ផ្កាឈូក រោមភ្នែកខ្មៅដិតបន្ថែមដោយម៉ាសាការ៉ា ព្រមជាមួយសក់ហាយឡាយពណ៌ ក្រហមចងលើកឡើងលើយ៉ាងខ្ពស់។ មុនពេលចេញដំណើរទៅមុខ ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចបង្វិលកាយដ៏តូចច្រឡឹងរបស់ខ្ញុំឡើយ។
នៅសាលារៀន ខ្ញុំបានស្គាល់ និងរាប់អានជាមួយមិត្តភក្កិជាច្រើន ពួកគេសុទ្ធតែមានចំណង់ចំណូលចិត្តប្រហាក់ប្រហែលនឹងខ្ញុំ។ ពួកយើងចុះសំរុងនឹងគ្នាខ្លាំងណាស់ ហើយពួកយើងក៏ជាក្រុមដែលលេចធ្លោលក្នុងសាលា។ យើងពិតជាស្អប់នូវធម៌ទេសនាដ៏គួរអោយធុញទ្រាន់របស់លោកគ្រូ អ្នកគ្រូ ព្រមទាំងម៉ាក់ប៉ារបស់យើង។ ពួកគាត់កើតនៅជំនាញមុន ហើយពួកគាត់មិនដែលយល់ពីភាព ប្រែប្រួលពីជំនាន់មុខ និងជំនាន់ឥឡូវ។ ពួកយើងចូលចិត្តសំភារះថ្មីៗ ពេញនិយម និងទាន់សម័យ។ ដើម្បីដើរអោយទាន់សម័យនិយម ម៉ូតូ និងទូរស័ព្ទដៃរបស់ខ្ញុំត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរជាបន្តបន្ទាប់ រហូតមកទល់ពេលនេះ ខ្ញុំមិនបានចងចាំថាខ្ញុំបានប្រើប្រាស់ពួកគេអស់ប៉ុន្មានទៅហើយនោះទេ?
ពេលមួយបានមកដល់ ពេលនោះហើយដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ដ៏ជ្រៅដោយមិនដឹងខ្លួនខ្ញុំហាក់វង្វែងក្នុងល្អាងដែលងងឹតស្លុប និងមានពន្លឺតូចៗចាំងចូលគ្រប់ទីកន្លែង។ តើខ្ញុំត្រូវជ្រើសរើសយកពន្លឺមួយណាដើម្បីដើរចេញអោយផុតពីទីងងឹតនោះ? ទីបំផុតខ្ញុំក៏សំរេចចិត្តដើរចេញដោយគ្មានតំរុយ ស្វែងរកច្រកចេញដោយក្តីសង្ឃឹម តែព្រះអាទិត្យបានអស្តង្គតទៅហើយ។
ក្នុងវ័យ ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំបានសេពគប់ជាមួយមិត្តប្រុសម្នាក់ ចំណង់មិត្តភាពក្លាយជាស្នេហា។ គេមានវ័យស្របាលៗ នឹងខ្ញុំដែរ ហើយគេពិតជាសំដីពិរោះ ទន់ភ្លន់ ព្រមទាំងការយកចិត្តទុកដាក់លើរូបខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា។ ពួកយើងបានចំណាយពេលច្រើនជាមួយគ្នា គេជាមនុស្សសំបូរស្នេហ៌ និងពូកែស្គាល់ទីកន្លែងជាច្រើន។ យើងជិះម៉ូតូឌុបគ្នាយ៉ាងស្និតស្នាលតាមដងវិថីមុខព្រះបរមរាជវុំាង មាត់ទន្លេ វត្តភ្នំ ដើម្បីបង្អួតអោយគេឃើញថាគូរស្នេហ៍របស់យើងពិតជាគួរអោយច្រណែន។ ពួកយើងមិនដែលបារម្ភពី សុវត្ថិភាពក្នុងការបើកបរ ពេលខ្លះយើងបានបង្កើនល្បឿន ឆ្លងកាត់ភ្លើងស្តុបពណ៌ក្រហមយ៉ាងលឿន ស្របពេលដែលប៉ូលីសផ្លុំកញ្ចែរ ច្រែកៗ។ យើងបើកដោយល្បឿនយ៉ាងលឿន ធ្វើអោយប៉ូលីសមិនហានស្ទាក់ផ្លូវ ហើយយើងនាំគ្នាសើចក្អាកក្អាយ បែរមើលទៅប៉ូលីស។ កន្លែងណាត់ជួបរបស់ពួកយើងគឺរូមែនទិកណាស់ ទាំងអាហារ និងភេសជ្ជះសុទ្ធតែមានឈ្មោះបរទេស និងពេញនិយមសំរាប់យុវវ័យ។ នៅទីនោះយើងអាចញុំាបណ្តើរ ច្រៀងខារ៉ាអូខេបណ្តើរ នេះពិតជាពិភពដ៏សែនរីករាយខ្លាំងណាស់។
ថ្ងៃបុណ្យនៃសេចក្តីស្រលាញ់ តែយុវវ័យដូចខ្ញុំចូលចិត្តហៅថាជាបុណ្យសង្សា ជាថ្ងៃពិសេសសំរាប់យើងណាស់។ យើងមិនទៅចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ក្នុងការអង្គុយងងុយគេងក្នុងថ្នាក់ និងស្តាប់ពាក្យដ៏គួរអោយធុញទ្រាន់របស់លោកគ្រូ អ្នកគ្រូ យើងត្រូវតែចំណាយពេលវេលានេះដើម្បីបង្ហាញពីក្តីស្នេហា និងភាពរីករាយ។ យប់នេះយើងនាំគ្នាចូលក្លឹបកំសាន្តរាត្រីសំរាប់យុវវ័យ ដែលមានភ្លើងពណ៌គ្រប់ចំរុះ។ មនុស្សម្នាលដែលមានវ័យស្របាលៗខ្ញុំ ស្លៀកពាក់ស៊ិចស៊ី កំពុងអង្គុយសំណេះសំណាលគ្នាយ៉ាងផ្អែមល្ហែម ទាំងគូរៗ ខ្លះកៀកក សើចក្អាកក្អាយ ច្រៀង រាំ និងផឹកស្រាជាដើម។ មិត្តប្រុសខ្ញុំបានហុចផ្កាកុលាបមួយទងពណ៌នក្រហម ជាមួយនឹងពាក្យសំដីលួងលោមស្នេហា «ថ្ងៃនេះអូនពិតជាស្រស់ស្អាតជាងគេលើលោក បងបានអូនជាសង្សា បងពិតជាសំណាងណាស់ បងចង់រស់នៅជាមួយអូនអស់មួយជីវិត»។ សំដីនេះធ្វើអោយបេះដូងរបស់ខ្ញុំលោតខុសពីធម្មតា គេនៅតែសរសើរពីសម្រស់របស់ខ្ញុំមិនដាច់ពីមាត់ និងទទូចសុំប៉ះពាល់ខ្លួនប្រាណ។ ភាពស្និតស្នាលព្រមជាមួយជាតិសុរាក្នុងខ្លួន ខ្ញុំមិនបានគិតពីលទ្ធផលនៃសំណូមពររបស់គេ ខ្ញុំក៏ងក់ក្បាលយល់ព្រមនឹងគេ។ ពេលវេលានេះជាពេលដែលខ្ញុំមានក្តីសុខបំផុត និងឈឺចាប់បំផុតដែរ។ ជាអកុសល យើងរាប់អានគ្នាបានត្រឹមតែពីរខែប៉ុណ្ណោះ ចំណងស្នេហ៍បានរសាយបន្តិចម្តងៗ ព្រោះពួកយើងចាប់ផ្តើមធុញទ្រាន់នឹងគ្នា ហើយក៏បែកឈប់ទាក់ទងគ្នា។ ចំពោះខ្ញុំគេចាប់ផ្តើមគ្មានតំលៃតទៅទៀត ព្រោះខ្ញុំជាស្រីស្អាត អ្នកណាៗក៏តាមសុំស្នេហ៍ ទាំងកូនអ្នកមាន ទាំងសង្ហា និងហ៊ឺហារ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយបុរសម្នាក់ដែលជាកូនអ្នកមាន និងបងធំប្រចាំសាលា។ ធ្វើជាសង្សារបស់គេពិតជាអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់ គ្មាននរណាហានធ្វើបាប មើលងាយ សូម្បីតែលោកគ្រូអ្នកគ្រួ ក៏មិនហាននឹងខ្ញុំដែរ។ គេបានចំណាយលុយច្រើនឥតខ្វះសំរាប់ការដើរស៊ីចាយហ៊ឺហា ទិញសំភារះថ្លៃៗ និងទំនើបៗ បំពេញចិត្តខ្ញុំ។
សេពគប់គេកាន់តែយូរទើបខ្ញុំដឹងពីគេកាន់តែច្បាស់ គេកំពុងតែបោកប្រាស់ និងកេងចំណេញពីខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រកដ។ ថ្ងៃមួយគេបានបង្ខំខ្ញុំអោយចាក់ថ្នាំញៀន ខ្ញុំមិនព្រមធ្វើតាមគេពីព្រោះខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំនឹងក្លាយជាទាសករបស់គេ គេបានគំរាម និងអោយបក្សពួករបស់គេចាប់ខ្ញុំយ៉ាងជាប់។ មុខម្ជុលស៊ឺរុំាងត្រូវចាប់ផ្តើមចាក់ចូលក្នុងសាច់ បញ្ចូលទឹកម្តងបន្តិចៗ រហូតទាល់តែអស់។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមបាត់បង់ម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងបន្តិចម្តងៗ ហើយចាប់ផ្តើមក្លាយជាមនុស្សថ្មី ដែលធ្វើអោយខ្ញុំអាចមើលឃើញនូវពិភពឋានសួគ៌។ អ្វីៗនៅមិនទាន់បញ្ចប់ ខ្ញុំក្លាយជាក្មេងញៀនថ្នាំ និងដើរលក់ថ្នាំញៀនដោយផ្ទាល់។ ខ្ញុំបានព្យាយាមដើរអូសទានមិត្តភក្កិដែលធ្លាប់ និងរៀនជាមួយ ព្រមទាំងអតិថិជនដទៃទៀតដែលសុទ្ធតែជាសិស្សសាលា។ ខ្ញុំបានដើរអូសទាញពួកគេដោយការបបួលគេដើរលេង ហៅចូលញុំានេះ ញុំានោះ និងចូលកន្លែងសប្បាយៗ។ មានថ្ងៃមួយនោះមិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំ បាននាំខ្ញុំទៅហាងពិសេសមួយ ហើយគេបានបង្ខំខ្ញុំអោយគេងជាមួយថៅកែម្នាក់។ ចាប់ពីថ្ងៃនោះមកខ្ញុំបានក្លាយជាស្រ្តីលក់ខ្លួន និងបានទាក់ទងថៅកែនោះរហូតគាត់ប្រគល់ការងារគ្រប់គ្រងបាដល់ខ្ញុំ។ ដើម្បីលុយ ខ្ញុំបានដើរទាក់ទងសិស្សសាលាស្រីៗ ធ្វើជាស្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ។ ខ្ញុំបានដឹងមុនហើយថា ការងារនេះធ្វើអោយប៉ះពាល់សុខភាព ប៉ុន្តែលុយបានក្លាយជាវត្ថុសំខាន់សំរាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាបងស្រីប្រចាំបា ទាក់សិស្សសាលា សំរាប់ថៅកែៗ។ សម័យឥឡូវពិតជាទំនើបណាស់ មានថ្នាំគ្រប់ប្រភេទសំរាប់ទប់ទល់នឹងការមានកូន និងរំលូតកូនដោយគ្មានការឈឺចាប់។
តែពេលនេះ ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានផ្ទកមេរោគអេដស៍ ទោះបីជាខ្ញុំថែរក្សាសម្រស់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ស្នាមជ្រួញនូវតែលេចឡើង សាច់ដែលសខ្ចីប្រែជាពណ៌ស្រអាប់ ដូច្នោះខ្ញុំមិនអាចប្រណាំងប្រជែងជាមួយក្មេងជំនាន់ក្រោយបានទេ។ នៅពេលដែលផ្កានៅក្នុងថូរបស់អ្នកស្វិតក្រៀម នោះអ្នកនឹងបោះវាចោល។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមភ្ញាក់ខ្លួន និងរត់ចេញពីរណ្តៅកង្វក់នោះ តែខ្ញុំមិនអាចជំរះក្លិនភក់ជ្រាំដ៏អសោចនេះបានទាល់តែសោះ។ មិនមែនថាខ្ញុំគ្មានគ្រួសារអូសទាញទេ ប៉ុន្តែពួកគេបានបោះបង់ខ្ញុំចោលទៅហើយ។
នឹកដល់ជំងឺអេដស៍ដែលកំពុងផ្ទុកក្នុងខ្លួនរបស់ខ្ញុំ នឹកដល់សេចក្តីស្លាប់ ខ្ញុំពិតជាភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមិនចង់អោយថ្ងៃនោះមកដល់ទេ។ ខ្ញុំឃើញមិត្តរួមថ្នាក់ គេមានការងារល្អធ្វើ មានគ្រួសារ មានសុភមង្គល ចំនែកខ្ញុំ តើអណាគតខ្ញុំនៅឯណា? បើពេលនេះសូម្បីតែជំហានជើងដែលដើរទៅមុខ ក៏ខ្ញុំលើកមិនចង់រួចផង។ តាមដងផ្លូវគ្រប់វិថី ពោលពេញដោយភ្លៀង និងទឹកលេចគ្រប់ទីកន្លែង តើផ្ទះខ្ញុំនៅឯណា? តើអណាគត ជីវិតរបស់ខ្ញុំបញ្ចប់នៅពេលណា? តើនេះជាកំហុសខ្ញុំ រឺ ព្រហ្មលិខិត? គេថាអ្នកដើរកាត់ភ្លៀងរមែងទទឹក តែផ្លូវនេះខ្ញុំជាអ្នកសំរេចចិត្ត បើខ្ញុំមិនដើរកាត់ភ្លៀង ខ្ញុំក៏មិនទទឹកដែរ តើពិតមែនទេ?
«ចប់»
និពន្ធដោយ ម៉ារ៉ាឌី
©២០០៨
Comments
Post a Comment