រឿង ភ្លៀងធ្លាក់ក្រោមមេឃងងឹត (Rain dropped under dark sky)
- នែ៎ពួកយើង នាំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទៅណា នេះមេឃងងឹតរកកល់នឹងភ្លៀងហើយ។
- តោះអញ្ចឹង យើងរុះរាន់ឡើយ ដើម្បីកុំឱ្យទទឹកទឹកភ្លៀង។
- ចុះឯងម៉េចក៏មិនមកជួយប្រមូលឥវ៉ាន់គ្នា គិតតែឈរបញ្ជារ!
ទាំងនេះជាសំលេងរបស់ក្រុមសិស្សសាលាមួយក្រុម ដែលមានវ័យប្រមាណជា ១៤ ទៅ ១៦ ឆ្នាំ។ សំលេងប្រកែកគ្នាមានទាំងស្រី មានទាំងប្រុស ប្រមាណជាជិត ១០នាក់ ហាក់កំពុងភិតភ័យនឹងភ្លៀងដែលជិតធ្លាក់មក ប៉ុន្តែរលកសំលេងរបស់គេ ឡាយឡំជាមួយសំលេងសើចក្អាកក្អាយ ដែលអាចបង្ហាញពីភាពរីករាយនៃដំណើរកំសាន្ត។
នៅឆ្នាំ២០០៨ ខ្ញុំបានចូលរៀនផ្នែកច្បាប់ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្រ្ត និងវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ចនៃទីក្រុងភ្នំពេញ។ នៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅកាន់ខេត្តកំពង់ធំជាមួយមិត្តភក្តិប្រមាណជា បួនទៅប្រាំនាក់ ដើម្បីចូលរួមពិធីបុណ្យសពប្អូនប្រុសរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ ឈ្មោះរក្សា។ រក្សាជាកូនស្រីតែម្នាក់គត់ក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសប្រាំនាក់ និងមានម្តាយជាស្ត្រីមេម៉ាយ។ ម្តាយរបស់រក្សា បានបាត់បង់កំលាំងចិត្តតស៊ូក្នុងជីវិត និងធ្លាក់ខ្លួនឈឺ បន្ទាប់ពីស្វាមីដែលជាជំហរគ្រួសារបានទទួលមរណភាពទៅ។ ម្តាយរបស់រក្សាទទួលភាពបរាជ័យក្នុងជីវិតជាច្រើនដង បូករួមទាំងការឆេះតូបលក់ឥវ៉ាន់ ដែលបំផ្លាញមុខរបរគាត់អស់គ្មានសល់ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែព្យាយាមតស៊ូចិញ្ចឹមកូនប្រុស និងកូនស្រីទាំងដែលខ្លួនមានសុខភាពមិនសូវជានា រហូតដល់កូនប្រុសកូនស្រី ធំពេញក្រមុំ កំលោះ ហើយមានគ្រួសារ និងកូន។
ខ្ញុំបានមកដល់ផ្ទះរក្សាប្រមាណជាម៉ោងមួយរសៀល។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើល និងតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង នៅពេលខ្ញុំឃើញ ផ្ទះពីរជាប់របងគ្នា ប្រារព្ធបុណ្យសពទន្ទឹមគ្នា។ រូបថតមរណជនត្រូវបានដាក់តាំងយ៉ាងធំ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានទឹកមុខអង់អាច និងស្រស់សង្ហា។ ក្នុងវ័យ ១៤ ទៅ ១៥ ឆ្នាំ ជាវ័យដែលកំពុងលូតលាស់ ទាំងរាងកាយ និងប្រាជ្ញាស្មារតី ហើយក្នុងវ័យនេះពួកគេពិតជាចង់ដឹង ចង់លឺពីអ្វីដែលនៅជុំវិញខ្លួន តែក៏មានចរឹករឹងរួសខ្លាំងណាស់ដែរ។ មើលទៅវង់ភ័ក្រ្តរបស់មរណជនទាំងពីរនេះ ពោលពេញដោយភាពជឿជាក់ចំពោះអនាគតខ្លួន ភាពរីករាយ និងសុភមង្គល ទោះបីជារូបថតរបស់ពួកគេត្រូវបានរុំព័ទ្ធទៅដោយផ្កាពណ៌ស និងមានអក្សរ « ជាតិ ព្យាធិ មរណ:» នៅពីក្រោមយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ខ្ញុំក៏បានលឺសំលេងស្រែកយំលាន់លឺទ្រហឹង និងមើលឃើញទឹកមុខរបស់សាច់ញាតិ និងភ្ញៀវដែលចូលរួមបុណ្យសពពោលពេញដោយភាពសោកសៅ។
ខ្ញុំបានមកដល់ផ្ទះរក្សាប្រមាណជាម៉ោងមួយរសៀល។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើល និងតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង នៅពេលខ្ញុំឃើញ ផ្ទះពីរជាប់របងគ្នា ប្រារព្ធបុណ្យសពទន្ទឹមគ្នា។ រូបថតមរណជនត្រូវបានដាក់តាំងយ៉ាងធំ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានទឹកមុខអង់អាច និងស្រស់សង្ហា។ ក្នុងវ័យ ១៤ ទៅ ១៥ ឆ្នាំ ជាវ័យដែលកំពុងលូតលាស់ ទាំងរាងកាយ និងប្រាជ្ញាស្មារតី ហើយក្នុងវ័យនេះពួកគេពិតជាចង់ដឹង ចង់លឺពីអ្វីដែលនៅជុំវិញខ្លួន តែក៏មានចរឹករឹងរួសខ្លាំងណាស់ដែរ។ មើលទៅវង់ភ័ក្រ្តរបស់មរណជនទាំងពីរនេះ ពោលពេញដោយភាពជឿជាក់ចំពោះអនាគតខ្លួន ភាពរីករាយ និងសុភមង្គល ទោះបីជារូបថតរបស់ពួកគេត្រូវបានរុំព័ទ្ធទៅដោយផ្កាពណ៌ស និងមានអក្សរ « ជាតិ ព្យាធិ មរណ:» នៅពីក្រោមយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ខ្ញុំក៏បានលឺសំលេងស្រែកយំលាន់លឺទ្រហឹង និងមើលឃើញទឹកមុខរបស់សាច់ញាតិ និងភ្ញៀវដែលចូលរួមបុណ្យសពពោលពេញដោយភាពសោកសៅ។
ខ្ញុំបានឃើញ រោងបុណ្យធ្វើឡើងទន្ទឹងគ្នា ក្តាមឈូសក៏ត្រៀមរួចជាស្រេចដូចគ្នា ញាតិមិត្តបងប្អូនចូលរួម និងបង្ហាញការអាណិតអាសូរដូចគ្នា ការស្លាប់របស់ក្មេងប្រុសទាំងពីរដោយឧបទ្ទវហេតុជាមួយគ្នា ប៉ុន្តែសេចក្តីឈឺចាប់របស់ក្មេងប្រុសទាំងពីរមុខពេលស្លាប់ គឺមិនដូចគ្នាទេ។ ខ្ញុំបានដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់រក្សា ដោយដើរពីក្រោមរោងបុណ្យ និងលើកដៃសំពះគោរពសាច់ញាតិ បងប្អូនរបស់រក្សា។ ពេលនោះ រក្សាក្នុងសំលៀកបំពាក់ស មានទឹកមុខស្លេកស្លាំង និងភ្នែកហើមក្រហម បានដើរចេញពីក្នុងផ្ទះ ដើម្បីទទួលពួកខ្ញុំ។ ពួកខ្ញុំបានអោប និយាយផ្តល់កំលាំងចិត្ត និងសូរសុខទុកម្តាយរបស់រក្សា។ រក្សាបាននិយាយប្រាប់ថា ម្តាយរបស់នាងបានសន្លប់បីដងរួចទៅហើយ គាត់ព្យាយាមលេបច្នាំទប់ និងកំពុងអង្គុយនៅលើផ្ទះ។ ពួកយើងបានដើរឡើងទៅលើផ្ទះ ដើម្បីធ្វើការគោរពសាកសព។ នៅលើផ្ទះ មានចាស់ទុំអង្គុយសំណេះសំណាល មានអ្នកខ្លះអង្គុយយំ ហើយអ្នកខ្លះទៀតកំពុងដើរចុះដើរឡើង។ នៅចំកណ្តាលផ្ទះ មានក្រណាត់សមួយផ្ទាំងដណ្តប់លើរាងកាយដែលឥតវិញ្ញាណ តាំងពីក្បាលរហូតដល់ចុងជើង ហើយក្រណាត់សមានលាយពណ៌ក្រហមជាំ និងខ្មៅ ជាផ្ទាំងៗ។ ខ្ញុំឈរសំលឹងមើលដោយអារម្មណ៍គិតថា «អ្នកស្លាប់ផុតទៅទៅបានសុខស្រួលហើយ គេនឹងគ្មានការឈឺចាប់ និងសោកសៅចំពោះរឿងជុំវិញខ្លួនតទៅទៀត ប៉ុន្តែអ្នកដែលនៅរស់គឺជាអ្នកដែលត្រូវប្រឈមមុខគ្រប់រឿងរ៉ាវដែលនឹងកើតមានបន្តទៀតនាថ្ងៃអនាគត»។ នៅចុងជើងរបស់សព ខ្ញុំឃើញស្រ្តីចំនាស់ម្នាក់ មានទឹកភ្នែកស្រក់ចុះឥតដាច់ ហើយសាច់ដុំភ្នែករបស់គាត់ហើមប៉ោង គ្របដណ្តប់លើកែវភ្នែកពណ៌ក្រហម។ តាមរយះរូបរាងដ៏ទ្រុឌទ្រោម និងមុខមាត់របស់គាត់ អាចអោយខ្ញុំសន្និដ្ឋានបានថា គាត់ជាម្តាយរបស់ មរណជន ហើយក៏ជាម្តាយរបស់រក្សាដែរ។ ខ្ញុំ និងមិត្តភក្កិខ្ញុំបានលើកដៃសំពះជំរាបសួរ និងសួរសុខទុក បន្ទាប់មកក៏ទទួលយកធូបម្តងម្នាក់ៗ ពីគាត់ដើម្បីសំដែងពីការគោរពទៅដល់មរណជន។ ខ្ញុំលួចមើលម្តាយរបស់រក្សាជានិច្ច គាត់មិនបាននិយាយអ្វីច្រើនជាមួយនរណាទេ គាត់នៅអង្គុយនៅចុងជើងសពរបស់កូនដែលកំពុងដេកស្តូកស្តឹង ហើយសំលឹងពោលពេញទៅដោយភាពសោកស្តាយ និងអស់សង្ឃឹម។ ខ្ញុំពិតជាយល់នូវអារម្មណ៍របស់គាត់ពេលនេះ ទោះបីជាខ្ញុំមិនដែលទទួលអារម្មណ៍ថាការបាត់បងកូនយ៉ាងណា ប៉ុន្តែធ្លាប់ទទួលអារម្មណ៍បាត់បង់មនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់ខ្លួន យ៉ាងណានោះ។ រក្សាបាននាំខ្ញុំ និងមិត្តភក្កិខ្ញុំ ចុះក្រោមផ្ទះ និងអង្គុយសំណេះសំណាលជាមួយញាតិមិត្ត ខណះពេលដែលព្រះសង្ឃចាប់ផ្តើមសូត្រធម៌យ៉ាងរង្គំ។ ញាតិមិត្តជិតខាងអង្គុយជុំគ្នាលើកៅអី ជុំវិញតុមូលក្រោមរោងបុណ្យ ហើយក៏ដំណាលពីឧបទ្ទវហេតុដែលបណ្តាលអោយក្មេងប្រុសទាំងពីរស្លាប់ដូចតទៅ÷
«ថ្ងៃនេះមេឃបើកថ្ងៃស្រលះល្អណាស់ សុផល ជាប្អូនប្រុសរបស់ រក្សា ក្រោកតាំងពីព្រលឹម ដងទឹកដាក់ពាង ស្រោចដំណាំ ពូនគល់កូនស្វាយ និងសំអាតស្មៅមុខផ្ទះយ៉ាងស្អាត។ ម្តាយរបស់ សុផលភ្ញាក់ពីសំរាន សំលឹងមើលកូនពីលើផ្ទះជាមួយនិងស្នាមញញឹម គាត់ក៏បន្លឺសំឡេងឡើង÷
អាពៅ បានហើយកូន ព្រឹកហ្នឹងសំអាតផ្ទះប៉ុណ្ណឹងបានហើយ ឆាប់ទៅងូតទឹក ផ្លាស់សំលៀកបំពាក់ ហើយទៅរៀនទៅកូន។
អាពៅ បានហើយកូន ព្រឹកហ្នឹងសំអាតផ្ទះប៉ុណ្ណឹងបានហើយ ឆាប់ទៅងូតទឹក ផ្លាស់សំលៀកបំពាក់ ហើយទៅរៀនទៅកូន។
- បាទម៉ែ តែខ្ញុំសុំបង្ហើយការងារបន្តិចទៀតសិន។
- ប្រយ័ត្នខករៀនណាកូន!
- អត់អីទេម៉ែ ថ្ងៃនេះកូនអត់រៀនផង
- ចុះមិនទៅរៀនគួរ ទេកូន?
- ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ លោកគ្រូ អ្នកគ្រូអោយសំរាក ព្រោះបីថ្ងៃទៀត ប្រឡងឆមាសលើកទី១
កំពុងនិយាយផ្តោះផ្តងជាមួយម្តាយ ពេលនោះបងប្រុសសុផលបានដើរមកក្បែរ គាត់យកដៃទះស្មាបណ្តើរ និយាយទៅកាន់ប្អូនបណ្តើរ÷
- ចុះវាស្អីឯង បានជាឪស្សាហ៍ម្ល៉េះថ្ងៃនេះ សុទ្ធតែក្រោកណាតាំងពីព្រលឹម សំអាតផ្ទះយ៉ាងស្អាត នៅមានជំរះស្មៅទៀត។ សំអាតស្អាតយ៉ាងនេះ ទំនងនឹងសង់រោងការតែម្តងហើយ។
- រៀបការអ្នកណាទៅបង ខ្ញុំចេះតែសំអាតអោយវាស្រលះៗ ដើម្បីកុំអោយវាស៊ប់ទ្រុបពេក ណាមួយបានកំចាត់សំបុកមូសចោលខ្លះផង។
- អឺ ចេះគិតគូរអញ្ចឹងល្អហើយ អើ! ធ្វើការទៅ បងទៅធ្វើការដែរហើយ។
- បាទ បង!
ពេលបងប្រុស សុផល ចេញបានបន្តិច ស្រាប់តែ តារា ជាមិត្តភក្តិរួមថ្នាក់ជាមួយ និងជាអ្នកជិតខាងផ្ទះជាប់របងគ្នា ជិះម៉ូតូចូលមករក សុផល។ ជើងចុះពីលើម៉ូតូបណ្តើរ និយាយមកកាន់សុផលបណ្តើរ÷
- សុផល តើថ្ងៃនេះឯងទំនេរទេ? (តារា)
- ទំនេរតើ តើឯងមានការអីរឺ? (សុផល)
- គ្នាចង់មកបបួលឯងទៅដើរលេង នៅភ្នំសន្ទុកហ្នឹងណា។ តើឯងទៅជាមួយគ្នាទេ?
- ចុះឯងទៅជាមួយនរណាខ្លះ? (សុផលពោលទាំងជ្រួញចិញ្ចើម)
- មើល ធ្វើកុំភ័យមើល យើងមិនមែនទៅតែពីរនាក់ឯណា មានមិត្តភក្កិយើងច្រើននាក់ទៀតទៅដែរ ហើយប្រហែលជាជិត ១០ នាក់ឯណោះ។
- ចុះ តើពេលណាយើងត្រឡប់មកវិញ? ហើយតើយើងជិះអីទៅ អឺ ខ្ញុំអត់មានលុយនៅក្នុងខ្លួនផង។
- កុំបារម្ភអី យើងជិះម៉ូតូទៅទាំងអស់គ្នា។ បើយើងចេញដំណើរលឿន យើងប្រហែលជាទៅដល់ភ្នំសន្ទុកនៅម៉ោង ១០ ហើយល្ងាចប្រហែលម៉ោង ៥ សឹមយើងត្រឡប់មកវិញ។ រឿងលុយ រឿងកាក់មិនជាបញ្ហាទេ ព្រោះយើងមានទៅចាយវាយអីច្រើនឯណា។
- ចុះឥឡូវ ឯងសំរេចថាទៅ រឺអត់?
- តែខ្ញុំ ដូចជាមិនសូវចង់ទៅ ព្រោះចង់នៅមើលមេរៀនសំរាប់ប្រឡង។
- ចាំមកវិញចាំមើលក៏បាន ទៅលំហែអោយស្រលះខួរក្បាល ហើយមកវិញ ឯងនឹងមានអារម្មណ៌ ល្អ រឹតតែមើលមេរៀនឆាប់យល់។ នែ៎! ទៅជាមួយគ្នាទៅ អូ! ដារី ក៏ទៅដើរលេងជាមួយយើងដែរ ឯងប្រយ័ត្នស្តាយក្រោយណា។
- អើ! ខ្ញុំទៅក៏បាន។ អញ្ចឹងឯង នៅឈរចាំគ្នាសិនទៅណា គ្នាទៅប្រាប់ម៉ែ និងទៅមុជទឹក ប្តូរ ខោអាវចេញសិន។
និយាយហើយ សុផល ម្នីម្នាងូតទឹក និងស្លៀកពាក់ បន្ទាប់មករត់ទៅរកម្តាយដែលកំពុងសំអាតចង្ក្រានបាយ។
- ម៉ែៗ ខ្ញុំទៅនោះមួយភ្លេត
- ឯងប្រយ៉ាប់ទៅណា សុផល? ក្រែងថាមិនទៅរៀនទេ មែនទេកូន?
- ខ្ញុំទៅផ្ទះមិត្តភក្កិខ្ញុំ
- ផ្ទះមិត្តភក្កិឯង? មិត្តភក្កិមួយណា?
- ទោះជាខ្ញុំប្រាប់ម៉ែក៏ ម៉ែមិនស្គាល់គេដែរ ឥឡូវខ្ញុំប្រញ៉ប់ ខ្ញុំទៅហើយណាម៉ែណា។
និយាយហើយ សុផល ក៏រត់ចេញទៅយ៉ាងលឿន ឯម្តាយសុផលដើរទៅមើលកូនព្រោះលឺ សំលេងម៉ូតូចេញទៅ ប៉ុន្តែមើលអត់ទាន់ មិនដឹងថាកូនចេញទៅជាមួយនរណា?
ក្រុមយុវជន យុវតីប្រមាណជាជិត ១០នាក់ បានធ្វើដំណើរកំសាន្តនៅភ្នំសន្ទុក ដោយម៉ូតូមួយជិះបីនាក់។ ពេលមកដល់ជើងភ្នំ ពួកគេនាំគ្នាយកម៉ូតូទៅផ្ញើរ ហើយក៏បន្តឡើងទៅកំពូលភ្នំតែម្តង។ សំរស់ព្រៃឈើ សំលេងសត្វយំ និងសំលេងរីករាយលាយឡំជាមួយការចំអន់ដាក់គ្នា បានធ្វើអោយ យុវកំលោះ យុវតីយើងចំណាយពេលកំសាន្តរហូតដល់ពេលល្ងាច។
លើភ្នំសន្ទុក…
- នែ៎ពួកយើង នាំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទៅណា នេះមេឃងងឹតរកកល់នឹងភ្លៀងហើយ។
- តោះអញ្ចឹង យើងរុះរ៉ាន់ឡើយ ដើម្បីកុំអោយទទឹកទឹកភ្លៀង។
- ចុះឯងម៉េចក៏មិនមកជួយប្រមូលឥវ៉ាន់គ្នា គិតតែឈរបញ្ជារ!
- អើៗ ជួយមួយដៃម្នាក់ទៅ ឆាប់រួចនឹងអាលបានទៅផ្ទះ។
ចេញផុតពីភ្នំសន្ទុកបានបន្តិច មេឃក៏ចាប់ផ្តើមងងឹត ហើយភ្លៀងក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់ខ្លាំង ងងឹតមើលគ្នាមិនធ្លុះ។ ទាំងយុវកំលោះ និងយុវតី ភិតភ័យនឹងផ្លេកបន្ទោរ និងរន្ទះ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែបន្តបើកម៉ូតូធ្វើដំណើរទៅមុខជានិច្ច។ អ្នកបើកម៉ូតូខំប្រឹងទប់នឹងកំលាំងខ្យល់បកផង កំលាំងភ្លៀងផង ស្ទើរតែធ្វើអោយអ្នកបើករបូតដៃចេញពីចង្កូត។ តារាបើកម៉ូតូយ៉ាងតក់ក្រហល់ ព្រោះប្រយ័ត្នអោយឆាប់ដល់ផ្ទះ ដោយឌុបមិត្តរួមដំណើរពីរនាក់ទៀតគឺ សុផល (អង្គុយក្រោយ) និងរដ្ឋា។ ពេលនោះ សុផល បានលឺ សំលេងដូចជាមិត្តភក្តិស្រីៗស្រែកអោយឈប់ លឺបែបនេះសុផល ក៏ស្រែកប្រាប់ តារា ÷
- តារា ឈប់សិនទៅ ខ្ញុំដូចជាលឺ សំលេងស្រីៗស្រែកហៅពួកយើង មិនដឹងជាបែកកង់ម៉ូតូ រឺអស់សាំងទេ?
សុផល មិនទាន់បាននិយាយចប់សេចក្តីផង តារា ក៏បង្អន់ម៉ូតូ និងបត់ទៅក្រោយយ៉ាងលឿន បណ្តាលអោយរថយន្តតូរីសដែលកំពុងបើកយ៉ាងលឿនពីក្រោយស្របទិសជាមួយម៉ូតូ ចាប់ហ្វាំងមិនទាន់ ហើយក៏បុកម៉ូតូ តារា យ៉ាងពេញទំហឹងលឺដូចរន្ទះ គ្រាំ.. គ្រឺត.. ងឺត.. ហើយក៏បណ្តាលអោយអ្នកជិះម៉ូតូទាំងប៉ុន្មានធ្លាក់ចុះ រមៀរ រប៉ាត់រប៉ាយ និងរបួសពេញថ្នល់។
យុវជនទាំងបីដេកស្តូកស្តឹងពេញថ្នល់ ម៉ូតូដួលខ្ជាត់ខ្ជាយគ្រឿងពេញថ្នល់ ចំនែកឡាយរេចង្កូតមកចិញ្ចើមថ្នល់។ ជួបសភាបបែបនេះ ម្ចាស់រថយន្តបានបើកទ្វាឡាន រត់បាត់ស្រមោលបន្សល់ទុកជនរងគ្រោះ និងរថយន្តនៅកន្លែងកើតហេតុ។ ឈាមរបស់ជនរងគ្រោះក្រហមច្រាល ហូរលាយជាមួយទឹកភ្លៀង ហើយដង្ហើមរបស់ពួកគេចាប់ផ្តើមចុះខ្សោយទៅៗ។ ប៉ុន្មាននាទីក្រោយមក ស្រាប់តែមាន សំលេងរថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់របស់មន្ទីពេទ្យខេត្តបើកមកដឹងជនរងរបួស។
សំលេងមនុស្សមកមើលអ្នករបួសយ៉ាងអ៊ូអរ កំពុងជជែក និងដេញដោលគ្នា មិនដឹងថាពួកគេកំពុងនិយាយពីរឿងអ្វីខ្លះ ប៉ុន្តែមានសំលេងស្រ្តីម្នាក់កំពុងជជែកជាមួយអ្នកបើករថយន្តសាមុយ។
- នេះកូនខ្ញុំ លោកគ្រូពេទ្យ គេ.. គេហូរឈាមច្រើនណាស់ ដឹកគេ យកគេទៅពេទ្យអោយលឿងទៅៗ លោកគ្រូ អស់ប៉ុន្មានក៏ខ្ញុំចំណាយដែរអោយតែ កូនខ្ញុំរស់ តារា.. កូន.. ម៉ាក់មកដល់ហើយកូន.. កូនកុំកើតអីណា..
- ២០ ដុល្លារថ្លៃដឹក បើយល់ព្រមខ្ញុំលើកដាក់ឡានភ្លាម
- ចា៎ៗ បានៗ លោកគ្រូពេទ្យ ខ្ញុំអោយ.. នេះលុយ.. យកកូនខ្ញុំទៅអោយលឿនទៅ!
ក្រោយពីទទួលលុយពី ម្តាយ តារា ហើយ អ្នកដឹករថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់នាំគ្នាម្នីម្នាលើក តារា ដាក់ឡាន ហើយក៏បើកចេញទៅ បន្សល់ទុកក្មេងប្រុសរបួសធ្ងន់ពីរនាក់ទៀត ដែលកំពុងដេកស្តូកស្តឹងកណ្តាលថ្នល់ មិនដឹងថាពេលណាសាច់ញាតិខ្លួនមកទទួល។
កន្លះម៉ោងក្រោយមក សាច់ញាតិរបស់ក្មេងប្រុសឈ្មោះ រដ្ឋា បានមកដល់។ ពួកគេប្រយ៉ាប់ ប្រញាល់រួសរាន់ដឹកអ្នករបួសទៅមន្ទីពេទ្យ។ នៅពេលនេះនៅសល់តែ សុផល ម្នាក់គត់ដែលកំពុងដេកសន្លប់នៅកណ្តាលផ្លូវ ហើយមិនទាន់ឃើញសាច់ញាតិមកទទួលសោះ។ មនុស្សម្នាដែលមើលជន រងគ្រោះ ចាប់ផ្តើមចាកចេញម្តងម្នាក់ៗ។ ដោយមើលឃើញ អ្នករបួសដេកនៅចំកណ្តាលទ្រូងផ្លូវ និងក្រោមមេឃងងឹតបែបនេះ ហើយម្យ៉ាងទៀតឡានក៏កំពុងបើកទៅមក អ្នកដំណើរក៏នាំគ្នាលើក សុផល ដាក់នៅចិញ្ចើមថ្នល់ ហើយគ្របកៅស៊ូពីលើ។ ចាប់ពីម៉ោង ប្រាំមួយល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង ប្រាំពីរយប់ ភ្លៀងនៅតែធ្លាក់ចុះមិនដាច់គ្រាប់។ សុផល តាំងពី សន្លប់រហូតដឹងខ្លួន ពីដឹងខ្លួនទៅសន្លប់ ហេតុអ្វីគ្មាននរណាម្នាក់ដឹកគេទៅមន្ទីពេទ្យសោះអញ្ចឹង? គ្រប់គ្នាប្រហែលជាគិតថា សុផល ស្លាប់បាត់ហើយ បានជាម្នាក់ៗមិនរវីរវល់នឹងរាយកាយមួយនេះ។ ការរងចាំមនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់ខ្លួន មករំដោះភាពភ័យខ្លាចពិតជាគួរអោយខ្លាចណាស់ មេឃក៏ងងឹត ភ្លៀងក៏ធ្លាក់ គ្មាននរណាម្នាក់អោយកំលាំងចិត្ត ហើយក៏មិនហានបិតភ្នែកព្រោះខ្លាចមិនបានឃើញពិភពលោកតទៅទៀត។ សំនួរជាច្រើនផុសឡើងក្នុងខួរក្បាល សុផល «តើជីវិតរបស់ខ្ញុំ ត្រូវបញ្ចប់នៅពេលនេះមែនទេ?»។ ភ្លៀងនៅតែបន្តធ្លាក់ស្រិចៗ លាយឡំជាមួយនឹងសំឡេងផ្លេកបន្ទោរ និងពន្លឺភ្លឹបភ្លេត ហើយនូវមានសំឡេងហ៊ីង កង្កែប ស្រែក ទ្រហឹង។ ហ្វាឡានជាច្រើនបានបើកកាត់ ហេតុអ្វីបានជាគ្មាននរណាម្នាក់ជួយសង្គ្រោះអាយុជីវិតមនុស្សម្នាក់នេះបែបនេះ? តើគេមានតំលៃសំរាប់ពិភពលោកមួយនេះទេ? ឈាមកំពុងហូរចេញពីខ្លួនសុផលលាយឡំជាមួយទឹកភ្លៀង វាស្ទើរតែខ្សោះអស់ពីខ្លួន ណារងារ ណាឈឺមុខរបួស ហើយនឹង អារម្មណ៌ភ័យខ្លាចមិនបានជួបមុខមនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់ខ្លួន។ អ្នកដំណើរទាំងឡាយ ទៅហួស មកហួស សុផលមិនទាន់ស្លាប់ទេ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនជួយសុផល? ហេតុអ្វីបានជាគ្មាននរណាម្នាក់ រវីរវល់នឹងជីវិតក្មេងប្រុសម្នាក់នេះបែបហ្នឹង? តើគ្រប់គ្នាកំពុងគិតថានេះជាជីវិតសត្វកណ្តុរមួយក្បាល ដែលត្រូវឡានបុកហើយ បណ្តោយអោយ ស្លាប់ និងស្អុយរលួយចោលនៅចិញ្ចើមផ្លូវនេះចុះ? ដង្ហើមរបស់ សុផល នៅតែមាន កែវភ្នែកកំពុងសំលឹងមើលពន្លឺហ្វាឡានដែលបើកកាត់ ដៃព្យាយាមកំរើក បបូរមាត់ស្លេកញ័រ ប្រឹងហា ដើម្បីស្រែកប្រាប់គេថា «ខ្ញុំនៅទីនេះ ខ្ញុំមិនទាន់ស្លាប់ទេ ជួយខ្ញុំផង!»។ តាំងពីកើតឧបទ្ទវហេតុរហូតដល់ពេលនេះគឺមានរយះពេលជិតពីរម៉ោងហើយ សុផល មិនអាចធ្វើអ្វីកើតបានតែបើកភ្នែកប្រឹមៗ បង្ហូរទឹកភ្នែក នឹករលឹកក្រុមគ្រួសារ និងបែរបន់សុំអោយទេវតាជួយ។ សុផល ព្យាយាមប្រាប់ខ្លួនឯងមិនដឹងជាប៉ុន្មានដងទេថា គេមិនស្លាប់ទេ គេមិនទៅចោលមនុស្សជាទីស្រលាញ់ដោយងាយៗ នោះទេ។ គេត្រូវតែបើកភ្នែក ហើយរងចាំ គេត្រូវតែរស់ គេនៅមិនទាន់បានធ្វើអ្វីអោយ ម្តាយ និងក្រុមគ្រួសារសប្បាយចិត្ត និងមានមោទនភាពលើរូបគេនៅឡើយ។ «ម៉ែ ខ្ញុំបានធ្វើរឿងជាច្រើនដែលធ្វើ អោយម៉ែមិនសប្បាយចិត្ត ខ្ញុំរឹងរួស ខ្ញុំតមាត់ខ្លាំងៗជាមួយម៉ែ ខ្ញុំខ្ជិលរៀន … ខ្ញុំត្រូវតែរស់ដើម្បីធ្វើអោយម៉ែ សប្បាយចិត្ត ម៉ែ.. កូនរងារ.. កូនឈឺ..»។ ខណះពេលនោះ សំលេងម៉ូតូ និងឡានបង្អន់ឈប់ ស្រ្តីម្នាក់រត់ស្ទុះចេញ ពីម៉ូតូ យ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់។
- សុផល តើកូនមែនទេ? កូនយ៉ាងម៉េចទៅហើយ?
- ម៉ែ កូន មិនអីទេ!
និយាយបានបន្តិច សុផល ក៏សន្លប់បាត់ស្មារតី..
- កុំភិតភ័យណាកូន.. ម៉ែមកដល់ហើយ.. ម៉ែនាំកូនទៅពេទ្យ..
(ការពិតថ្ងៃនេះម្តាយសុផលមានអារម្មណ៍រសាប់រសល់ខុសពីធម្មតា លឺកូនប្រាប់ថាទៅផ្ទះមិត្តភក្តិ តែមិនដឹងមិត្តភក្តិមួយណា ហើយនៅឯណា។ គាត់ទន្ទឹងចាំមើលផ្លូវកូនតាំងពីថ្ងៃរហូតល្ងាយ ល្ងាយរហូតយប់ នៅតែមិនទាន់ត្រឡប់មកវិញទៀត។ ឃើញផ្ទះ តារា ដែលនៅក្បែរនោះមានមនុស្សចេញចូល តែមិនបានចាប់អារម្មណ៍ ពេលរថយន្តដឹកសព តារា មកដល់ផ្ទះ ទើបដឹងថា តារា ត្រូវ រថយន្តបុក ជិតភ្នំសន្ទុក។ គាត់ក៏សួររក សុផល តែគេប្រាប់ថាមិនបានចាប់អារម្មណ៌ តែគ្រាន់តែប្រាប់ថាមានក្មេងពីរនាក់ទៀតត្រូវឡានបុកដែរ។ ពេលនោះដែរ បងប្រុស សុផល ជិះម៉ូតូចូលផ្ទះ ហើយប្រាប់ម្តាយថា សុផល បានទៅដើរលេងជាមួយ តារា កាលពីថ្ងៃ ព្រោះមិត្តភក្តិ សុផល ប្រាប់គាត់អំបាញ់មិញនេះ។ ពេលទទួលដំណឹងបែបនេះ ម្តាយសុផល និងបងប្អូននាំគ្នាប្រញាប់ប្រញាល់ទៅកន្លែងកើតហេតុ។ គាត់បានពឹងឡានឈ្នួលអ្នកជិតខាងអោយទៅជួយយក ដោយមានម៉ូតូ បងប្រុសសុផល បើកទៅ ជាមួយដែរ។)
នៅពេលដឹក សុផល មកដល់មន្ទីរពេទ្យ គ្រូពេទ្យបានបង្គប់អោយសាច់ញាតិលើកអ្នករបួសដាក់លើគ្រែរុញ ហើយចាប់ផ្តើមវាចា÷
- កូនមីងអស់ឈាមច្រើនណាស់ គេត្រូវការឈាមបញ្ចូលជាបន្ទាន់ តែថាមីងឯងមានលុយព្យាបាលកូនទេ?
- លុយឥឡូវ ខ្ញុំមានជាប់ខ្លួនតែបន្តិចបន្តួច ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងទៅយកមកថែមទៀត លោកគ្រូពេទ្យព្យាបាលកូនខ្ញុំអោយលឿនទៅ ខ្ញុំសន្យាណា ថាខ្ញុំនឹងទៅរកលុយយកព្យាបាល អោយគ្រប់កាក គ្រប់សេន។
គ្រូពេទ្យពេបមាត់ ហើយសំលឹងមើលស្រ្តីចំណាស់តាំងពីលើក្បាល ដល់ចុងជើង ហើយ ក៏ពោល÷
- នៅចាំហ្នឹងសិនហើយ ខ្ញុំទៅបង្ហើយការងារបន្តិច។
គ្រូពេទ្យដើរចេញទៅ មួយសន្ទុះធំទើបដើរចេញមកវិញ ដោយមានសារ៉ូមមួយកំផ្លោកមក ជាមួយ។ ក្រោយពីបន្តោងសារ៉ូមហើយ គ្រូពេទ្យក៏ដើរចេញទៅបាត់ម្តងទៀត។ អ្នកម្តាយអង្គុយ សំលឹងមើលភាពស្លេកស្លាំង និងក្តីឈឺចាប់របស់កូន ទឹកភ្នែកអ្នកម្តាយស្រក់ចុះឥតដាច់ នេះក៏ព្រោះអាណិតហើយមិនអាចសំរាលការឈឺចាប់របស់កូនបាន។ សុផល ចាប់ផ្តើមបើកភ្នែកប្រឹមៗ ម្តងទៀត ហើយបន្លឺវាចារ÷
- ម៉ែ កុំបារម្ភអី ខ្ញុំមិនស្លាប់ទេ ខ្ញុំមិនទាន់បានសងគុណម៉ែនៅឡើយ ដូច្នោះកូនមិនទៅណាចោលម៉ែទេ។ ម៉ែ អោយកូនសុំទោសចំពោះទង្វើរដែលកូនបានធ្វើកន្លងមក កូននឹងឈប់ដើរលេង ឈប់តមាត់ជាមួយម៉ែទៀតហើយ។
មួយសន្ទុះក្រោយមក..
- ម៉ែ.. កូន.. កូនឈឺ.. កូនរងារ.. ម៉ែ..
សំលេងថ្ងូរកាន់តែខ្សោយទៅៗ បបូរមាត់សុផលស្លេកទៅៗ ដង្ហើមរបស់ក្មេងប្រុសដ៏កំសត់ ម្នាក់នេះ ចាប់ផ្តើមឈប់។ ដួងវិញ្ញាណទាំងឡាយចាប់ផ្តើមចេញចាកពីរូបកាយ បន្សល់តែសំបកខ្លួនឥតវិញ្ញាណ។
សំលេងអ្នកម្តាយស្រែកទ្រហោហៅកូនកុំអោយទៅណា ហៅពេទ្យអោយសង្គ្រោះ ហៅទេវតាអោយជួយប្រណី តែគ្មានអ្វីដែលអាចទាញជីរិតកូនមកវិញបានសោះ។ អ្នកម្តាយស្រែកពេញទំហឹង លាន់លឺពេញពេទ្យ នេះជាសំលេងខឹងសំបាលចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់ពេទ្យ។ ម្នាក់ៗដើរមកមើល ពួកគេអាណិតអ្នកម្តាយជាខ្លាំង ហើយម្នាក់ៗពោលឡើងថា «នេះក៏ព្រោះម្តាយគ្មានលុយបង់ អោយពេទ្យ បានជាពេទ្យទុកចោល ហើយមិនប្រញ៉ាប់ព្យាបាល»។ អ្នកម្តាយយំស្រែកមិនបានប៉ុន្មាននាទី ផង ក៏សន្លប់បាត់ស្មារតីឈឹង។
នៅពេលអ្នកម្តាយដឹងខ្លួនវិញ អ្វីៗទាំងអស់មិនមែនជាការយល់សប្តិទេ។ ញាតិមិត្តមកពេញផ្ទះ ទាំងអាចារ្យ និងព្រះសង្ឃ។ ពេលវេលាកន្លងទៅរយះពេលមួយយប់រួចទៅហើយ នេះជាពេលវេលា សំរាប់នាំសាកសពបញ្ចុះនៅទីបច្ឆា។ អាចារ្យចាប់ផ្តើមសូត្រមន្ត និងប្រោះព្រំ សុំអោយវិញ្ញាណក្ខ័នរបស់អ្នកស្លាប់ទៅកាន់សុគតិភព។ ញាតិមិត្តបងប្អូនប្រុសៗ នាំគ្នាលើកត្រកងសពដែលរឹងកំព្រឹសដូចដុំថ្ម រុំដោយក្រណាត់ស និងចងជាបីកំណាត់ ហើយក៏លើកដាក់ចូលក្នុងក្តារមឈូស។ អ្នកម្តាយឈរ សំលឹងមើលកូនមិនដាក់ភ្នែក «កូនប្រុស អាយុជីវិតកូនពិតជាខ្លីណាស់ កូនតស៊ូរស់នៅជាមួយម្តាយយ៉ាងលំបាកលំបិន តាំងពីកើតរហូតដល់ពេលនេះ ម្តាយមិនបានផ្តល់ជីវិតដល់ល្អសំរាប់កូន ហើយឥឡូវកូនត្រូវមកស្លាប់ក្នុងសភាពបែបនេះទៀត។ ចុងក្រោយពេលកូនត្រឡប់ទៅវិញ ម្តាយមិនមានអ្វី ផ្តល់អោយកូនក្រៅពីភួយ ខ្នើយ និងសំលៀកបំពាក់មួយកំភ្លេរនេះ..»។
ពេលកំពុងលើកសពដាក់ចូលក្នុងមឈូស ខ្ញុំសង្កេតឃើញក្មេងស្រីម្នាក់ អាយុប្រមាណជា ១៥ ឆ្នាំ ស្លៀកពាក់សំលៀកបំពាក់សាលា អារស សំពត់ខៀវ ឈរសំលឹងសពឥតដាក់ភ្នែក ហើយទឹកភ្នែករបស់នាងចាប់ផ្តើមរមៀលធ្លាក់ជាបន្តបន្ទាប់។ មឈូសចាប់ផ្តើមបិតគំរប ក្មេងស្រីលត់ជង្គង់ អង្គុយយំ។ រក្សា ក្នុងសំលៀកបំពាក់ស ដើរមកអង្អែលខ្នងក្មេងស្រីតិចៗ ហើយពោល÷
- ឯងកុំយំអី.. ប្អូនស្រី.. ប្អូនប្រុសខ្ញុំទៅបានសុខហើយ.. (សំលេងអួលដើមករបស់ រក្សា)
ក្មេងស្រីងើយសំលឹងមើលមុខ រក្សាទាំងទឹកភ្នែករហាម តបទាំងរអាក់រអួល÷
- បងស្រី.. ខ្ញុំ.. ខ្ញុំ.. សូមប្រគល់របស់នេះទៅបង!
- ចិញ្ចៀនអីទៅប្អូន?
- នេះជាចិញ្ចៀនផ្លាទីនដែលសុផលខំសន្សំលុយទិញអោយខ្ញុំ បងស្រី.. យើងបានស្រលាញ់គ្នា.. ហើយសន្យានឹងគ្នាថា ពេលយើងរៀនចប់យើងនឹងរៀបការជាមួយគ្នា។ តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមប្រគល់ចិញ្ចៀននេះជូនបងវិញ.. អោយខ្ញុំសុំទោសដែលខ្ញុំមិនអាចរក្សាវាតទៅទៀតបាន។ បងស្រី.. ខ្ញុំពិតជាពិបាកបំភ្លេច សុផល ណាស់ (យំ)។
ពេលវេលាបញ្ចុះសពបានមកដល់ បងប្រុសសុផលនៅតែមិនទាន់ទាក់ទងវត្តណាដើម្បីបញ្ចុះបានឡើយ។ វត្តដែលនៅក្បែរនោះ បានទទួលការស្នើរសុំពីឪពុកម្តាយ តារា រួចទៅហើយ ឯវត្តដទៃទៀតគេមិនទទួល។
ភ្លេងខ្លងខែកចាប់ផ្តើមបន្លឺឡើងព្រមគ្នា ញាតិមិត្តទាំងអស់ចាំផ្តើមរៀបចំខ្លួនចេញដំណើរដង្ហែរសពទៅកាន់ទីបច្ឆា។ ក្បួនដង្ហែរសព របស់សុផល និង តារា ចេញទៅព្រមគ្នា តែក្បួន តារា នាំមុខមុន។ មឈូស តារា ស្ថិតនៅកណ្តាលរថយន្តដង្ហែរសពដ៏ប្រណិត មានព្រះសង្ឃ អាចារ្យ និងញាតិមិត្តកុះករ ធ្វើដំណើរដោយរថយន្ត និងម៉ូតូទំនើបៗ។ ផ្កាមានតំលៃ រៀបជាបាច់ និងជាជួរសំរាប់ហែរហម។ មឈូសរបស់សុផលត្រូវបានតំកល់ចំកណ្តាលគោយន្តចាស់ អមដោយផ្កាភ្ញីតិចតួច ព្រមទាំងមាន ព្រះសង្ឃមួយអង្គ និងអាចារ្យម្នាក់អង្គុយកំដរ។ ទាំងញាតិមិត្ត ទាំងមិត្តភក្តិ នាំគ្នាធ្វើដំណើរដោយ ម៉ូតូ កង់ និងថ្មើរជើង។ ក្បួនដង្ហែរចេញផុតពីផ្លូវលំ ចូលផ្លូវជាតិលេខ ៦អា ហើយក៏បន្តឆ្លងកាត់ស្ពានស្ទឹងសែន។ មនុស្សម្នាជាច្រើន រត់មកមើល ព្រោះពួកគេមានអារម្មណ៍សោកស្តាយដែលពេលតែមួយ មានការដង្ហែរសពដល់ទៅពីរក្បួន។ ផុតស្ពានស្ទឹងសែន ក្បួនទាំងពីរបានមកដល់ផ្លូវបំបែកគ្នា ក្បួនរបស់ តារា បន្តទៅបូជានៅវត្តក្បែរផ្សារ ឯក្បួនរបស់សុផល បត់ចូលតាមផ្លូវលំក្រាលគ្រោះក្រហមតាមបណ្តោយស្ទឹងសែន ដើម្បីទៅកាន់វាលដ៏ស្ងប់ស្ងាត់។ ក្តារមឈូសទំលាក់ចុះម្តងបន្តិចៗ អ្នកសែងនាំគ្នាតំរ៉ែតំរង់ ដាក់ចូលក្នុងទីបច្ឆា។ គ្រប់គ្នាសុំបើកមើលមុខជាលើកចុងក្រោយ និងនិយាយពាក្យថា «លាហើយ សូមទៅកាន់សុគតិភពចុះ»។ ដីព្រមជាមួយ ធូប ទៀន និងផ្កា ត្រូវបានទំន្លាក់ចូលទីបច្ឆាជាបន្តបន្ទាប់ រហូតក្លាយជាពំនូកមួយយ៉ាងខ្ពស់។ ខ្ញុំសំលឹងមើលផ្នូរសុផលបណ្តើរសួរខ្លួនឯងបណ្តើរ បើសិនជាភ្លៀងមិនធ្លាក់ បើម្តាយតារា អ្នកធ្វើដំណើរ និងគ្រូពេទ្យដឹកសុផលទៅពេទ្យ បើគ្រួសារសុផលមករក សុផលលឿងជាងនេះ បើម្តាយសុផលមានលុយគ្រប់គ្រាន់សំរាប់អោយពេទ្យពេលនោះ ហើយបើគ្រូពេទ្យបញ្ជូលឈាម និងព្យាបាលសុផលទាន់ពេល តើទេវតា ផ្តល់ឪកាស អោយសុផលបានដកដង្ហើម និងរស់នៅក្រោមពិភពលោកមួយនេះតទៅទៀតទេ?
នៅពេលដែលរាងកាយរបស់មនុស្សនៅជាមួយដី អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សធ្លាប់ស្រម៉ៃត្រូវបានបញ្ចប់ ឈ្មោះ សម្លេង មុខមាត់ និងរាងកាយស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំ។ នៅពេលចប់កម្មវធី ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំ នាំគ្នាសំពះលាញាតិមិត្ត ហើយត្រឡប់មកភ្នំពេញវិញដោយក្តីសោកស្តាយ និងចងចាំនូវការស្លាប់ដ៏កំសត់នេះជារៀងរហូត។
-ចប់-
និពន្ធដោយ ម៉ារ៉ាឌី
©២០០៨
Comments
Post a Comment